Aplikacja zaimplementowana w języku Java to kolekcja klas. Każda z klas zawiera pewne zmienne i metody. Z pośród tych wszystkich klas i metod jedna klasa i jedna metoda jest szczególna. Jest to metoda od której wszystko się zaczyna; metoda która wywoływana jest jako pierwsza, gdy uruchamiamy program. Metoda ta ma postać:
public static void main(String[] args) {
{ciało metody}
}
Metoda ta może być umieszczona w dowolnej klasie a nawet w kilku różnych klasach. Uruchamiając aplikację podajemy nazwę klasy której metoda main(…) ma być uruchomiona. Od metody main(…) tej właśnie klasy rozpoczyna się wykonywanie kodu naszego programu.
Metoda main(…) zawsze ma dokładnie jeden parametr wywołania. Jest to tablica elementów typu String. Wywołując program zaimplementowany w Javie mamy możliwość przekazania parametrów wywołania. Parametry te otrzymamy właśnie jako kolejne elementy tej tablicy. Poniższy program wyświetla wszystkie te parametry albo informację o tym, że żadne parametry nie zostały przekazane:
public class TestClass {
public static void main(String[] args) {
if (args.length == 0) {
System.out.println("Nie przekazano żadnych parametrów wywołania");
} else {
System.out.println("Przekazano " + args.length + " parametry:");
for (String param : args) {
System.out.println(" " + param);
}
}
}
}
W powyższej metodzie używamy zmiennej length obiektu tablicy aby sprawdzić ile elementów ma ta tablica. Jeśli tablica ma 0 elementów, to oczywiście jest to tablica pusta, co z kolei oznacza, że wywołując ten program nie przekazano żadnych parametrów. W przeciwnym razie, tj. jeśli tablica ta ma jakieś elementy, wyświetlamy je z użyciem pętli for-each. Pętlę for-each opisałem w artykule „Pętla FOR-EACH”. Tablice opisałem w artykule „Tablice”.
Mamy już dość wiedzy by powrócić do artykułu „Pierwsza aplikacja konsolowa” i przeanalizować zaprezentowany tam kod. Jeśli jeszcze tego nie zrobiliśmy, to powinniśmy teraz spróbować przejść przez opisane tam kroki i uruchomić swoją pierwszą aplikację zaimplementowaną w Javie.